نجوم وفضا

ماموریت کنونی آن در کنار فضاپیمای وویجر 2 کشف بیرونی‌ترین لبه منطقه نفوذ خورشید و ورای آن است.

اکنون دانشمندان مریلند و بوستون اظهار کرده‌اند که این فضاپیما اولین اکتشافات کهکشان راه شیری در خارج از منطقه تاثیر خورشید را آغاز کرده است. اگرچه گزارش ناسا در مقایسه چنین نتیجه‌گیری کرده که وویجر 1 هنوز در مرزهای نهایی منظومه شمسی است.

این محققان مدلی از لبه خارجی هلیوسفر را ساخته‌اند که نشان می‌دهد وویجر 1 در حقیقت کمی بیشتر از یکسال قبل وارد فضای میان ستاره‌ای شده است.

مشکل اینجاست که دانشمندان دقیقا نمی‌دانند این فضاپیما چه مسافتی را باید طی کند تا به فضای میان ستاره‌ای برسد.

در واقعیت، هیچ مرز مشخصی وجود ندارد که محدوده منظومه شمسی در فاصله 17.7 میلیارد کیلومتری را تعریف کند.

منطقه هلیوسفر تقریبا به عنوان منطقه‌ای از فضا که تحت تاثیر میدان مغناطیسی و ذرات باردار خورشیدی قرار داشته، شناخته شده است.

در خارج از هلیوسفر، فضای میان‌ستاره‌ای پر از ماده ستارگان دیگر و میدان مغناطیسی حاضر در منطقه نزدیک کهکشان راه‌شیری است.

طبق خرد متعارف، دانشمندان زمانی خواهند دانست که وویجر از این مرز اسرارآمیز رد شده که دیگر ذرات خورشیدی را ندیده و ذرات کهکشانی را مشاهده کنند.

همچنین جهت غالب میدان مغناطیسی محلی با تغییراتی روبرو خواهد شد.

مشکل اینجاست که ناسا بر این باور است که جهت میدانهای مغناطیسی در حباب خورشیدی در یک الگوی مختلف جهتی نسبت به میدانهای موجود در فضای میان‌ستاره‌ای حرکت می‌کنند.

دانشگاه مریلند استدلال کرده که میدانهای مغناطیسی داخل و خارج حباب خورشیدی در یک جهت مشابه هستند.

به ادعای این دانشمندان، از این رو منطقه‌ای وجود داشته که حباب خورشیدی و فضای میان‌ستاره‌ای در آن همپوشانی دارد و در نتیجه حدود منظومه شمسی نزدیکتر بوده و وویجر تاکنون از آن گذشته است.

فضاپیماهای وویجر 1 و 2 که در سال 1977 به فضا ارسال شده بودند، با استفاده از طیف گسترده تجهیزات خود به ارائه داده‌های علمی می‌پردازند و از نیروی کافی برای اجرایی ماندن تا سال 2020 برخوردارند.